علی شکوهی*: از دو سال قبل که رسما بازنشسته شدم دست از نوشتن شستم. از تهران مهاجرت کردم به شهر زادگاهم و به کار خانه‌سازی، شالیکاری و پدرداری مشغول شدم. حدود ۴۰ سال زندگی در تهران و فعالیت مطبوعاتی و سیاسی در این بلد کبیره، شکلی از زندگی را بر من تحمیل کرده بود که ظاهرا باید تا آخر عمر ادامه می‌یافت، اما تصمیم گرفتم با بازگشت به بهشهر از آن وضعیت خارج شوم و سبک زندگی دوران نوجوانی خودم را دوباره در پیش بگیرم که خیلی برایم جذاب بوده و هست. اکنون کار خانه‌سازی در حد ساخت خانه مسکونی خودم پایان یافت، شالیکاری عمدتا در شش ماه اول سال وقتم را می‌گیرد و پدرداری هم که توفیقی است همیشگی و تکرارنشدنی. با این حساب مجال نوشتن دوباره ایجاد شده و رد درخواست دوستان و همکاران برای نوشتن، شدنی نیست و بنابراین دوباره می‌نویسم.
نوشتن و تحلیل مسائل کشور و جامعه برای امثال ما یک رسالت و مسوولیت اجتماعی است که گریز از آن ممکن نیست. نسل ما می‌خواست طرحی نو در اندازد و عالم و آدم جدیدی بسازد، اما ناکامی‌های این حرکت بزرگ انقلابی مایه یأس بسیاری از نیرو‌های فعال را فراهم آورده و کثیری را به کناره گرفتن از صحنه سیاسی کشور ترغیب کرده است. من هم مانند بسیاری از افراد کشور که سابقه انقلابی دارند در معرض این یأس و گرفتار آمدن در انفعال قرار دارم، اما تمام تلاشم این است که چنین نشود و در حد وسع خودم در بهبود اوضاع کشور تاثیری داشته باشم و دست‌کم از موضع ایجاد اصلاحات لازم و ضروری در روند اداره کشور، نقد‌ها و تحلیل‌هایی را بنگارم و به مسوولان هشدار بدهم و مردم را آگاه کنم و به تقویت جریانی بپردازم که به اسلام و انقلاب و کشور و مردم دلبسته است و نمی‌تواند بد حکومت را بخواهد و خیرخواهی خود برای مسوولان را کتمان کند و در عین حال نمی‌تواند با حکومت در مواضع غلط و عملکرد غیرقانونی و مخالف مصالح مردم همراهی کند و شلاق نقد را بر پیکر مسوولان وارد نکند. نوشتن با این رویکرد همان اقدام انقلابی و عمل به مسوولیت اجتماعی است که از امثال ما بر می‌آید. با امید به خدا می‌نویسم و امیدوارم خداوند به نیت خیر ما برکت بدهد و تاثیر کلام ما را مضاعف سازد.
علی شکوهی: نوشتن دست از سرم بر‌نمی‌دارد
0 نظر