روایتی از شخصیت خستگی ناپذیر خدوم

 یادداشت از صادقعلی رنجبر| حاج  رمضان (جواد) پورقاسم نمونه بارز انسان‌های وارسته و مجاهدی است که در اوج نقش آفرینی‌ها و تأثیرگذاری‌ها، ناپیدا و بی‌نام و نشان و فاقد تبلیغات پروپاگاندایی و کلا مانورهای رسانه‌ای هستند.

جانباز معراجی، حاج جواد عزیز که به تمام معنا، صبور، فکور، خدوم و در خدمت عموم مردم بوده، به درستی توانست همه در دفاع مقدس و هم در سلسله سنگرهای امنیتی و حفاظتی، ادامه‌دهنده صدیق راه برادر شهیدش باشد.

مسؤولیت‌پذیری، بصیرت سیاسی، مدیریت جهادی و روحیه و تفکر انقلابی، از ایشان شخصیت بارزی ساخته بود که در هر جلوه، مورد اقبال مخاطبان و همنشینان دلنشینش بود و مصاحبت با ایشان را مجالست با نیکان یافته و به مرزهای سیری‌ناپذیری از این همه جاذبه و کشش نایل می‌شدند. 

حاج جواد که مصداق کامل مؤمن خوشرو و شیرین بود، در احترام به دیگران از پیران تا کودکان از همه پیشی گرفته و در اخلاق، الگو و اسوه حسنه جامعه امروز بود.

ظرفیت اخلاقی ایشان به اندازه‌ای بود که به راحتی با تندروی‌ها و حتی بداخلاقی‌های افراد عصبانی کنار می‌آمد و اصراری به پاسخگویی مشابه نفسانی نداشت و با لبخندهای ملیح که همیشه بر لبانش نقش می‌بست، حتی مخالفانش را نیز به نیکویی پذیرایی و بدرقه می‌کرد.

اهل باندبازی و بگیر و ببندهای مرسوم در محافل قدرت نبود و ترس از خدا و عقوبت اخروی، او را از هرگونه قضاوت غلط و تصمیم نادرست درباره افراد منع می‌کرد.

حاج جواد عزیز، روحیه خستگی‌نا‌پذیر و تواضعی بی‌نظیر داشت و برایش مهم نبود که فرمانده حفاظت اطلاعات نیروی زمینی سپاه کشور یا رئیس ستاد برگزاری نماز جمعه ساری باشد، چون هر مسؤولیتی را سنگر و امانت الهی می‌نگریست و از تعجب دیگران در پذیرش این عناوین، متعجب می‌شد و‌ این نشانه خلوص باطن وی بوده که کیمیاست.

پورقاسم با اینکه در انتخابات اخیر در شورای ائتلاف نیروهای انقلاب مازندران نقش پررنگی داشت، دغدغه اصلی‌اش، اصول و ارزش‌ها بود و هرگز خودش را مطرح نمی‌کرد.

حاج جواد مدیری شجاع، جوان‌گرا، ولایت‌مدار، انقلابی، استکبارستیز، راه‌گشا و معتقد به توانمندی‌های داخلی بود و به ایران و ایرانی و اسلام، اعتقاد و علاقه ذاتی داشت و برخورد احساساتی در تفکر مدیریتی‌اش جایی نداشت.

مازندران باید قدردان این مدیر ملی باشد و مراتب قدردانی خود را از فداکاری‌هایش را به جا آورد.