بسم الله الرحمن الرحیم
عزیز برادرم حسین پس از ۳۰ سال خصوصاً در این بیست -سال- که نفس تو پیوسته تنفسم بود اولین سفر را بدون تو در حال انجام هستم، در طول صفر بارها بر حسب عادت صدات کردم؛ همه تعجب کردند در هواپیما ماشین و ... بارها نگاه کردم جایت خالی بود. معلوم شد خیلی دوستت داشته ام. حسین عزیز تو نسبتی با من داشتی که حتما فرزندانت با شما و شما با فرزندانت نداشته ای و فرزندانم هم با من نداشته اند. همیشه نه تنها از جسم مراقبت می کردی بلکه مراقب روحم هم بودی، اصرار به استراحت، اصرار به خوردن، خوابیدن و... بیش از احساس یک فرزند به پدرش بود. بیست سال اخیر پیوسته مراقبت کردی - تا- تمام وقت من صرف اسلام و جهاد شود. هر وقت خواستم زندگی کنم و آرامش داشته باشم -یک صف طولانی از دوستان شهیدم (که همراهم بودند مثل یک پروانه دورم می چرخیدند) - جلوی چشمم هستند. حسین! بارها که باهم به خطوط مقدم می‌رفتیم من دعا میکردم تو با من نیایی و تو را عقب نگه دارم. اگرچه هرگز بر زبان جاری نکردم و می نویسم برای آینده، پس از خودم، که خدا میداند با هر یک از آنها که از دست دادم چه بر سر من گذشت.
0 نظر