به گزارش مازندروز؛ فاطمه سیفی: یکی از شبهات همیشگی که در مورد قیام امام حسین (ع) مطرح میشود این است که چرا ایشان علارغم اینکه یقین داشتند در کربلا چه اتفاقاتی پیشرو خواهند داشت، راهی کوفه شدند؟
شاید در طول مباحث مختلف بررسی فلسفه قیام امام حسین (ع) پاسخ های متعددی درمورد این شبهه وجود دارد.
اما ضرورت مساله امر به معروف و نهی از منکر دیدگاهی است که بیشتر مورد توجه قرار میگیرد.
منکری که مبارزه با آن امری واجب برای ادامه حیات اسلام بود.
اصلاح نظام سیاسی فاسد موجود، که توسط معاویه طرح ریزی و سپس در دوران یزید به اوج خود رسید و مبارزه علیه نفاق را میتوان از مهمترین دلایل انقلاب حسینی دانست.
*رسوخ نفاق بر جامعه اسلامی
در ان برهه زمانی، نفاق چنان در ارزش های اسلامی رسوخ کرده و به اوج رسیده بود که برای بقای اسلام، وقوع رویداد کربلا امری ضروری به شمار میرفت.
امام حسین (ع) تمام ظرفیت خود را به هر شیوه ممکنی، که حجت را بر آیندگان اتمام سازد، به کار بست تا با خون خود مانع از مات شدن اسلام محمدی در برابر اسلام سفیانی شود.
مطابق روایات معتبر، امام به خوبی از انچه روز عاشورا بر خود و یارانش روی خواهد داد و اسارت اهل بیت خویش اگاه بود .
اما اگر کربلا در سال ۶۱ هجری رخ نمیداد، این اسلام بود که در معرض خطر قرار میگرفت.
تفکر سفیانی شکست خورده در بدر ، سعی داشت اینبار از طریق خود دین بر پیکره ان ضربه بزند و در کربلا از مهمترین دشمنش، یعنی خاندان پیامبر (ص) انتقام گیرد.
میخواست اسلام اصیلی را که علیه منافع دنیوی خود به شمار میرفت، محدود به رعایت احکام ظاهری دین کرده و ورود سیاست اسلام و خبرگان حقیقی آن را بعد از پیامبر به عرصه حکومتی قطع کند.
سپس پس از پیاده سازی تفکر دین منهای سیاست، اسلام را منفعل و بی خطر سازد.
امام حسین (ع) در برابر این تفکر ایستاد.
این مساله را با نگاهی به نحوه حکومت داری معاویه و یزید میتوان به خوبی مشاهده کرد.
تفکری که در پوشش حکومت اسلام سعی بر نابودی ارزش های آن داشت.
ارزش هایی چون عدالت، دوری از اشراف گری، تبعیض طبقاتی و فساد اخلاقی روز به روز رنگ باخته و در عوض نوع حکومت جاهلیت عربی قبل از پیامبر(ص) و اینبار با پوشش اسلام جایگزین میشد.
در این بین اصلی ترین خطر جایی بود که این شیوه حکومتی فاسد، در قالب اسلام به مردم عرضه و خود را علمدارش معرفی میکرد!
همانگونه که نمود این قضیه در ماجرای کربلا به خوبی نمایان است.
قاتلان امام حسین(ع) به کیش نصرانی، یهودی و یا کافر نبودند؛ بلکه کسانی در برابر امام شمشیر کشیدند که نمازشان ترک نمیشد و خود مدعی مسلمانی بودند!
*انگیزه خواص و عوام حاضر درکربلا
خواص و طرح ریزان اصلی قائله کربلا با اسلام تا پوستین ظاهری و انجام واجبات و احکام مشکلی نداشتند، بلکه دعوای اصلی بر سر همان تفکر عدالت طلبی امام حسین (ع) بود.
بحث سر این بود که حسین(ع) نباید سخن از دین سیاسی به میان اورد.
چرا که دین سیاسی راه فساد را بسته و رفاه دنیایی شان را به خطر می انداخت!
خواه این رفاه جان باشد، یا مال.
گروه بعدی عوام ماجرا بودند که علی رغم دعوت اولیه خویش، به دشمن امام تبدیل شدند.
میتوان گفت درست است که کربلا طی یک روز اتفاق افتاد، اما کسانی که در برابر امام حسین(ع) ایستادند، یک شبه به این خیانت نرسیدند.
پذیرش دین حسینی در کلام کار راحتی بود؛ همانطور که هزاران نفر از مردم کوفه پای دعوت نامه از او برای تحقق حکومت عدل علوی را امضا کردند.
اما چه طور شد که همین جمع هزاران نفره روز عاشورا چرخشی ۱۸۰ درجه ای پیدا کرد؟
علت ان را میتوان عدم زیرسازی اعتقادی مردم سال ها قبل از وقوع کربلا دانست. وقتی مسلمانی در عمق جان ادمی رسوخ نکند و اسلام تنها تا تامین اسایش دنیوی مورد پذیرش قرار گیرد، ان وقت برق سکه های ابن زیاد بشر را به مصاف جنایت علیه پسر پیامبرش میکشد.
امام حسین (ع ) در روز عاشورا خطاب به لشکر عمر سعد میفرمایند:
واى بر شما! شما را چه زیان که به من گوش دهید و گفتار مرا که به راه راست فرا مى‌خوانم بشنوید ... همه شما از من نافرمانى مى‌کنید و به سخنان من گوش نمى‌دهید؛ زیرا شکم‌هایتان از حرام پر شده و بر دل‌هایتان مُهر [غفلت] خورده است. (بحارالأنوار، ج45)
بنابراین بررسی مجموعه رویدادهایی که مردم کوفه را راهی جنگ علیه امام حسین (ع) کرد، درس بزرگی در دل خود دارد.
امروز شیعه ای که منتظر ظهور امام زمان خویش است و بر لب ذکر فرج جاری میسازد ، باید مراقب خطر نوع مسلمانی خود باشد.
اینکه چه قدر در عمل پایبند مکتب حسینی است و تا به امروز عمر خود برای تحقق ارمان همیشه زنده سیدالشهدا چه اقدام موثری انجام داده است؟
خطر نفاقی که امام حسین (ع) برای نجات اسلام با همه ظرفیت خود در برابر آن جنگید و اسایش طلبی بشر همواره وجود دارد؛ چه از سمت خواص جامعه باشد و چه دچار شدن عوام به آن.
باید همیشه مراقب بود و از کربلا عبرت گرفت.
0 نظر